Η θλίψη μιας κατσαρίδας...

Ακούω εσάς που θλίβεστε

πως δε σας αγαπούνε.

Εμένα κανείς με έχει ρωτήσει,

πώς αισθάνομαι που όλοι με φοβούνται;

Και να πεις πως έβλαψα,

σε κάποιον κακό έκανα;

Είναι αυτή η άσχημη μορφή μου,

με αυτή γεννήθηκα, τι να έπραττα;

Όλοι με αποστρέφονται,

με κοιτούν και αηδιάζουν.

Το όνομά μου λένε μόνο

και από φόβο αναστενάζουν.

Κανείς δε με αγαπάει,

να με σκοτώνουν μόνο θέλουν.

Νευριάζουν καθώς βλέπουν

πως εύκολα δεν μπορούν να με εξοντώνουν.

Κανείς δε με αγαπάει,

όλοι με μισούν και με σιχαίνονται.

Τόσο πια αηδιαστική είμαι,

που τόσο με αποστρέφονται;

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Dedications1 Blog